DENIZ IN NEVERLAND

  Margaret Atwood'un aynı adlı romanından uyarlanan mini dizi Alias Grace, 1843 yılında Kanada'da, İrlanda göçmeni Grace Marks'ın iki kişiyi öldürmekten ömür boyu hapse mahkum edilmesini ve on beş yılını Kingston Cezaevi'nde geçirmesini konu alıyor. Geçmişte gerçekten yaşanmış olan bu olayı usta yazar Margaret Atwood kendi kalemiyle yorumlamış. Grace Marks'ın gerçekten suçlu olup olmadığı da hala belirsizliğini korumakta.
  Cinayetle suçlanan bir kadın o dönemlerde sık rastlanan bir şey değildi. Grace'in tabiriyle "Murderess" olmak, herkesin ilgisinin üzerinizde olması için yeterli bir sebep. Ayrıca Grace'in katil olduğuna inananlar kadar, masum olduğuna inananlar da var. Bunlardan biri olan kilise papazı da Grace'in kendi evinde hizmetçilik yapmaya devam etmesini sağlamış ve bir yandan da kilise komitesiyle birlikte Amerika'dan çağırdıkları bir doktorun, Grace'in serbest bırakılması için bir rapor kaleme almasını istiyor.  Hali hazırda zaten yargılanmış olan Grace, doktor raporunun bir şey değiştirmeyeceğini düşünse de, hikayesini en başından bizler için anlatmaya başlar.

   Her bölümünü merak içinde izlediğim bir dizi oldu Alias Grace. İzlerken "Keşke önce romanı okusaydım," dediğim çok oldu ama yorumlara bakıldığında dizi de bir hayli tatmin edici. Öncelikle sinematografisi bir harikaydı. Dönemin mimarisi, yaşam koşulları, göçmenlerin yaşadığı zorluklar da çok güzel yansıtılmış. En beğendiğim yanı ise her bölümün başında Emily Dickinson, Edgar Allen Poe gibi şairlerin şiirlerinden bazı kıtalara yer verilmesiydi. Kitabı şöyle bir gözden geçirdiğimde, bunun kitabın bölümlerinin başında da uygulanmış olduğunu gördüm. Her bir şiir, hikayenin karanlık yönünü anlatmak için gayet ustaca kullanılmış. 1800'lerde kadın olmak zaten bir hayli zorken, daha on altı yaşındaki Grace hem en sevdiklerinin ölümüne tanık olmuş hem de iş vereninin ve evin kahyasının katili olmakla suçlanıyor. Grace akıl hastası mı yoksa soğuk kanlı bir katil mi? Aslında dizi boyunca bu sorunun yanıtını bulmaya çalışıyoruz. Ayrıca bazı batıl inançların da doğru çıkabildiğini gösteriyor hikaye bize. Mesela o zamanlar, ölen kişinin öldüğü mekanın penceresi açılıp ruhun çıkmasına izin verilmezse, o ruhun sonsuza dek orada mahkum kalacağına inanılıyor. Bir diğer inanç ise, Grace ve Mary'nin yatmadan önce yaptığı, elmanın kabuğunu hiç kopmayacak bir şekilde soyduktan sonra başının üzerinden arkana fırlatmak ve kabuğun şeklini aldığı harfle ismi başlayan biriyle evlenecek olmak. Grace'in kabuğu J harfini alır ve Grace'in yaşamı boyunca karşısına çıkan erkeklerin hepsinin adının baş harfi de J olur.

  Fazla uzatmadan söylemeliyim ki, bir yerlerde denk gelirseniz bu diziyi mutlaka izlemelisiniz. Zaten altı bölümcük bir şey. Masum görünen ama bir o kadar da tüyler ürperten bir öyküydü benim için. Umarım siz de beğenirsiniz.

  Yıllardır kitaplığımda okunmayı bekleyen Eleanor&Park'ı bitirdiğimde kalbimde hem burukluk hem de umut hissettim. Bir gençlik öyküsü olarak okumaya başladığım roman başlarda "Biraz klişe mi acaba?" diye düşündürse de ilerleyen sayfalarda samimiyeti ve sahiciliğiyle beni içine hapsetti. Öyle ki bu kitabı tek bir kelime ile tanımlama şansım olsa bu kelime "gerçek" olurdu.
  Rainbow Rowell'ın bir diğer romanı olan Fangirl'ü daha önce, yine Eleanor&Park gibi ingilizce olarak okumuştum. İkisi de gayet anlaşılır bir dile sahip ve ikisi de gençlik romanları. Genç karakterler yaratma açısından yazarın gerçekten çok yetenekli olduğunu düşünüyorum. Fangirl'deki Cath gibi Eleanor'da biraz özgüven eksikliği yaşayan, sorunlu bir aileye sahip bir kız. Annesi, üvey babası ve kardeşleriyle birlikte yeni taşındıkları kasabada ortama ve okula adapte olmaya çalışıyor ve epey zorluk çekiyor. Okulda zorbalığa uğramasının nedeni kabarık turuncu saçları, değişik giyimi ve kilosu. Aynı okulda okuyan, mahalledeki tek Asyalı çocuk olan Park ise kendi halinde, genelde kulağında kulaklık ile gezen biri. Eleanor'la ilişkileri, okul servisinde yan yana oturmak zorunda kalmalarıyla başlıyor ve birbirlerine tek kelime etmeksizin çizgi roman ve kaset alışverişiyle devam ediyor. Daha sonra zor da olsa çizgi romanlar ve müzik üzerinden konuşmaya başlıyorlar ve iki gencin arasında, olasılık veremeyeceğiniz bir aşk doğuyor; adeta kendilerini birbirlerinde buluyorlar.

  Klasik bir gençlik öyküsünden çok öte bir yere yükseldi gözümde Eleanor&Park. Birbirlerini bu kadar sevmeleri, ne yalan söyleyeyim aşka inancımı beşe katladı. Eleanor'un neredeyse her gün Park'ın evinde olup onun ailesine özenmesi, geçmişte üvey babası yüzünden yaşadığı travmalar gerçekten çok üzücüydü. Park onun için, çok ihtiyaç duyduğu bir kaçış haline geliyor. Sık sık Eleanor'un kaygı sorunlarını görüyoruz kitabı okurken. Kendinden sık sık şüphe ediyor ve kararlarını epey etkiliyor bu sorunu. Hatta birkaç kez Park ile küsüyorlar ama özellikle Park'ın kararlılığı ve büyük aşkı sayesinde tekrar bir araya geliyorlar.

  İlginç bir sona sahip Eleanor&Park. Mutlu bir sonla bitmiyor, tam olarak yani. Ama yazarımız son cümleleri yorumlama görevini bize bırakıyor ve onlar için bunun bir son değil ancak bir başlangıç olabileceğini de ekliyor. Kitabın sonunda Rowell, Elenor'un Park'a gönderdiği kartpostalda yazan üç kelimeyi tabi ki açıklamıyor ve kendi annesine bile bu kelimeleri açıklamadığından bahsediyor. "Eleanor ve Park'ı ben yarattım tabi, bu yüzden kartpostalda yazanları size söyleyebilirim ama bu onların aralarındaki o anla ilgili bir şey." diyor ve ekliyor; "Bu, kitabın sonu ve burada artık karakterlere veda ediyoruz. Onların hikayeleri yine kendi hikayeleri olmaya devam edecek. (Eğer bir kitabı kapattığınızda karakterlerin yaşamaya devam ettiğini düşünürseniz tabi; ben düşünürüm.)"
Yani uzun lafın kısası, Eleanor ve Park kendi sonlarını kendileri yaratacaklar. Bize ancak onlara iyi dileklerde bulunmak düşer.

Kitaptan bazı alıntılar;