MÜZİĞİN AYKIRI GÜCÜ

 Disney Pixar'ın şimdiye kadar yaptığı en iyi filmlerden biri olduğunu düşündüğüm Coco, bir Meksika kasabasında geniş ailesiyle birlikte yaşayan Miguel'in ailesinin müziğe karşı katı yasaklarına rağmen içindeki müzik aşkını durduramamasını ve devamında başına gelen ilginç olayları konu alıyor. Yer yer güldüren, yer yer de ağlatan bu yapımı bütün olarak yüzünüzde hafif bir gülümsemeyle izliyorsunuz. Ve kesinlikle aileyle izlenmesini önerdiğim bu filmi, eğer insanların arasında ağlamaktan utanırsanız tek başınıza da izleseniz kâfi.



 Konusuna biraz değinecek olursam; senede bir kere ölüler günü gerçekleşiyor ve ölüler boyut değiştirerek dünyaya, ailelerini ziyarete geliyorlar. Tabi bunu gerçekleştirmeleri için ailelerinin onları unutmamış olmaları ve evlerinde bulunan sunakta daima bir resimlerini tutmaları gerekiyor. Ayrıca mezarlıkta da ölüler için yiyecek, giyecek gibi sunumlar hazırlanıyor. Eğer ki ölen birini zamanla aile üyelerinden hatırlayan kimse kalmazsa, o kişi tamamen yok oluyor. İşte böyle bir dünyada yaşayan ufak arkadaşımız Miguel, yıllar yıllar önce,  müzik yapma uğruna karısını ve küçük kızını bırakıp bir daha dönmemek üzere giden babadan sonra, kendilerini ayakkabıcılığa adayan ve müziği, terkedip giden babayla birlikte hayatlarından çıkaran bir ailede büyür. Ailelerinde müziğin lafı bile edilmez, bir nota bile duymaya tahammülleri yoktur. Ama Miguel, kendisine örnek aldığı eski sanatçı Ernesto de la Cruz gibi, bir gün bir müzisyen olmayı hayal etmektedir. Ailesinden gizlice bir müzik yarışmasına katılmaya giderken, babaannesinin gitarını kırmasıyla Miguel, aslında terkedip giden büyük büyükbabasının merhum sanatçı Ernesto olduğunu düşünerek onun gitarını mezar yerinden almaya gider ve o gün ölüler günü olduğu için kendini bir anda ölüler diyarında bulur. Sadece ölüler tarafından görülebilmektedir ve kendi dünyasına dönebilmesi için ölmüş akrabalarından yardım almaya çalışır. Gelişmelerden biraz daha bahsedersem kesin spoiler veririm ben, o yüzden biraz da kendi yorumlarıma geçeyim. ( E bi zahmet.)


 Tam "Aaa öyle miymiş?" derken ters köşe yapan bir film. Ben aşırı beğendim. Disney'in müzikal filmlerini zaten çok severim,  Coco'nun da şarkıları efsane olmuş, bayıldım. Evin en yaşlı üyesi, yani çekip giden babanın kızı olan Coco'dan alıyor film ismini. Coco, babasını hatırlayan tek kişi, onun da aklı yaşlılıktan gidip geliyor. Ayrıca ölüler günü olayı gerçekten çok güzel, izlerken her ne kadar baya ürkütücü olsa da keşke gerçek olsa dedim. Siz onları göremeseniz de sonsuzluğa karışan aile üyelerinizin sizi ziyarete gelmeleri ve bunu sağlamak için sizin o aile üyelerini gelecek nesillere unutturmamaya çalışmanız da çok güzel olurdu. 



 Ailenin önemini vurgulayan çok başarılı bir film olmuş Coco. En iyi animasyon film dalında da Oscar adaylığı elde etti zaten. Disney'in böyle farklı etnik kültürler üzerinden film yapması da çok hoş, umarım devamı gelir. Böylece izlerken bol bol İspanyolcaya maruz kalıyorsunuz, birkaç kelime öğrenmemek artık sizin ayıbınız.

Meksika'nın gururu Frida Kahlo'da filmde konuk oyuncu olarak yer alıyor.

 Mutlak suretle dinlemenizi önerdiğim soundtrack listesi de şu şekilde;