DENIZ IN NEVERLAND

 Sevdim mi, sevmedim mi bilemediğim bir sezon oldu. Kült olayı başlı başına heyecan verici bir olay, evet ama genele baktığımızda eski AHS sezonlarından alışık olduğumuz korku öğelerini pek göremedim. Ben ki, ikinci sezonun son bölümlerini korkudan izleyememiş ve sonradan tamamlamış biri olarak, bir gram bile ürkmedim bu sezon. Meraklandıran tek şey olay örgüsü.
 Feminizmden tutun, başkanlık seçimlerine; geçmişteki kült liderleri ve seri katillerden, palyaço ve delik fobisine kadar birçok konunun işlendiği bir sezon oldu. Bu kadar şey işlenmesi, Bu sezonu tam olarak nasıl hatırlayabiliriz? sorusunu yanıtsız bırakıyor. Çünkü karmakarışıktı. Valerie Solanas'ın Scum'ına ve Andy Warhol'a bile değinildi yani varın siz düşünün.


 Bu sezona dair hatırlanacak en önemli şey, Evan Peters'ın akıllara zarar oyunculuğudur. Kendi karakteri dışında altı lideri daha canlandırıyor. Gerçekten yeteneği ile göz dolduran birisi. Ama fazla göz önünde olmasından dolayı ileriki sezonlarda fazla ön plana çıkacağını zannetmiyorum.




  Sezonun kısaca konusuna değinecek olursak; Kai Anderson, içinde kız kardeşi Winter'ın da olduğu bir külte liderlik etmektedir. Ulaşmak istediği pozisyona gelmek için önüne çıkan devlet adamlarını ve sivilleri, grubuyla birlikte gece evlerine giderek çatur çutur kesiyor. Neden ve hangi mantaliteyle bu yola baş koyduğunu da ileriki bölümlerde öğreniyoruz, spoiler vermek istemiyorum. Sadece ilk birkaç bölüm gördüğünüz her şeye "Neden böyle?" sorusu soruyorsunuz o kadar. Daha sonra devamı çorap söküğü gibi geliyor.


 Trump'ın başkan seçilmesiyle beraber; kadınların ayaklanması, bastırılan beyaz adamın güç gösterisi ve ırkçılık karşıtı ön plana çıkıyor. Kai, Amerika'yı yeniden inşaa etmek istiyor ve kendini bir peygamber olarak görüyor. Bunun getirisinde kendisini David Koresh, Jim Jones gibi eski kült liderlerine yakın hissetmeye başlıyor. Ara sıra Charles Manson'ın halisülasyonunu da görüyor. Yani delirmeye varan ego patlamaları yaşıyor.
 Kai dışında karakter gelişimi gösteren bir diğer insan Ally(Sarah Paulson). Kendisi ilk bölümlerde fobilerinin vermiş olduğu psikolojik sıkıntılar nedeniyle akıl hastanesine yollanırken, adeta "Dönüşüm muhteşem olacak." diyerek sahalara dönüyor ama bu sefer korkularından eser kalmamış. Kendisini kandıran karısı Ivy'den intikam alma planları yapıyor ve tüm sezonun sonunda da değişik bir yola sürüklenen ve son gülen kendisi oluyor.


 Genel olarak bu senaryodan daha korkunç ve iğrenç şeyler çıkarılabilirdi. Bu durumda ikinci sezon hala en iyi sezon olarak değişmez yerini koruyor. Ama benim favori sezonum Coven'dı ve önümüzdeki sezonun Murder House ve Coven crossoverı olacak olması çok heyecan verici. Sekizinci sezondan gerçekten çok umutluyum, umarı beklentilerimi boşa çıkarmaz. Ryan Murphy, adam ol.

 Margaret Atwood'un feminist distopyası, korktuğumuz başımıza gelirse neler olabileceğini adeta yüzümüze çarpıyor. Peki ya gerçekten olası bir felaket sonucu, kadın cinsi bundan nasıl etkilenirdi?
 Üreme yavaşlamış, kısırlık yaygınlaşmış, hükümet devrilmiş. Kendilerine "Yakup'un Oğulları" diyen, ülkesinin nüfusunu tekrar arttırmak isteyen bir takım vatansever erkek, yönetimi ele geçirerek yeni bir cumhuriyet kurarlar. İsmi de Gilead'dır. Çocuğu olan ya da hala çocuk doğurma potansiyeli olan genç kadınlar ailelerinden zorla koparılarak, kurucu kumandanlara Damızlık olarak atanır ve hayattaki tek görevleri, kumandan ve eşine bir çocuk verebilmek olur. Çünkü bu kadınlar günahlarının bedelini, ülkeye bir evlat kazandırarak ödemelilerdir.
.
 Kumandanların eşleri hariç diğer tüm kadınlar sınıflara ayrılmış. Adeta birer ürün veya erkeklerin kullanımı için yaşayan mallar gibi. Okurken sinirden saç yoldurtan cinsten bir durum. Ayrıca darbeyi yaşayan kadınlar, önceki yaşamlarını hatırlayabildikleri için şanssız atlediliyorlar. Yani onlar bu hayatın içine doğmadılar ve sadece uyum göstermek zorundalar. Ama onlardan sonraki nesil direkt olarak bu hayatın içine doğacaklar ve onlar için başka bir yaşam veya kurtuluş içgüdüsü olmayacak. 


 Handmaid's Tale'i diğer distopya romanlarından ayıran en büyük özelliği fantastik bir öğe barındırmaması ve her şeyin aslında mümkün olması. Dünyada din etrafında örgütlenen o kadar grup var ki, bir gün herhangi birinin başlatacağı hareket kadın veya erkek demeden hepimizin hayatını etkileyebilir, ki zaten örneklerine günümüzde de rastlıyoruz. Aşırı uçlar ve kendi davasını başka görüşleri önemsemeden savunan zihinler hayatın her alanında karşımıza çıkar ve bunlardan olumsuz etkilenen yine biz oluruz.
  Hikayede, darbeyi kararlaştıran zihinler kendilerini haklı görüyorlar çünkü ülkelerini kurtardıklarını düşünüyorlar. Burada olay kadınların nasıl etkilendiği değil. Onlar yozlaştığını düşündükleri toplumun günahlarının, nüfus artışını etkilediğini kesinleştirmişler. Onların tek derdi ülkelerini yokoluştan kurtarmak. Ama peygamberlerine dua edip and içen bu komutanlar, günah saydıkları dünyevi zevkleri de tatmaktan geri kalmıyorlar. 

 Kitabı okursanız, Offred'in içten içe tükenişini ama içinde yanan intikam ateşinin de hiç sönmediğini daha iyi görebilirsiniz. Bir kadının hikayesini kendi ağzından dinlemek ne kadar acı olsa da bize olayları kendi gözünden görmek açısından daha yardımcı oluyor. Dizide de genelde Offred'in iç sesini duyuyoruz. Bu içten içe bilenmemiz açısından bizi daha da tetikliyor. Tabi ki dizi ve roman arasında bazı farklılıklar var ve değiştirilen olaylar var ama oyuncularıyla, kullanılan mekan ve müzikleriyle harika bir iş çıkarmışlar. Zaten kazandıkları Emmy'lerle de başarılarını taçlandırdılar. Çekim açıları ve renk kullanımları da adeta sinema zevki yaşatıyor. 2. sezon onayından sonra "Ne gerek vardı?" diye düşünsem de, merakla da beklemiyor değilim çünkü romanın son sayfalarındaki raporlardan yola çıkarak güzel bir senaryo yazılabilir ve Handmaid's Tale başarılı bir dizi olarak iyiler arasında yerini alabilir.

                                                                   
                                                                      Nolite te bastardes carborundorum!

 VAROLUŞTAN YOK OLUŞA...
 21. yüzyılın en tartışmalı filmlerinden biri... İzleyicilerinin yarısı çok sevdi, yarısı film bitmeden salonu terketti. Kadroya aldanıp giden birçok insan filmi karalama kampanyası başlattı. Ben çok seven taraf oldum, çünkü Tanrının karanlık yüzünün ustalıkla gerilime döküldüğü bir yapımı daha önce görmemiştim. Darren Aronofsky Noah(2014)'da başlattığı yaradılış öyküsünü Mother'da da devam ettiriyor. Tanrı, mahvolmuş cennetini eşi vasıtasıyla bir yuva haline getiriyor ve yeniden yaratmak için ilham ve sevgi arıyor. Anne'nin ise tek istediği kendi doğasında Tanrıyla birlikte yaşamak. Ama davetsiz misafirler onu bir an olsun yalnız bırakmıyor. Tıpkı doğanın vandallar yüzünden sürekli can çekişmesi gibi, Anne'nin de her darbede yüreği sızlıyor. Hatta iş öyle bir yere geliyor ki artık sinirden ağlayasınız geliyor çünkü ev kırıp dökülmekle kalmıyor adeta mülteci kampına dönüşüyor. İnsanların kendi sonlarını getiren davranışlarının acılı sonuçlarına şahit oluyoruz. Ama aslında her şey bir kısır döngüden ibaret. Her şey Tanrının, o büyük gücün yaratma zorunluluğundan kaynaklanıyor. Yarattığından beklediği tek şey ise minnet.
 Filme gitmeden önce ben de herkes gibi yorumlara baktım ki zaten çoğu kişinin de yapması gereken şey bu çünkü film tamamen metaforlardan ve simgelerden oluşuyor. Filmin asıl kadrosunun Tanrı, Meryem, Adem, Havva vs. olduğunu artık herkes biliyor. Bu yüzden bunları burada tekrar sıralayarak sizi boğmayacağım. Bu senaryo her ne kadar radikal ve etkileyici olsa da yine izleyenlerin çoğunu tatmin etmiyor çünkü filmin başından itibaren karakterlerin kim olduğunu anlayan bir topluluk, bu karakterlerin fazla fazla gözümüze sokulmasından oldukça şikayetçi. Yine şikayetçi olan bir topluluk daha var ki, onlar da filmden hiçbir şey anlamadıkları için sinirli. Yani izlemeden önce bence yorumlara kısaca bakılmalı, ama "Ben anlarım zaten." diyeceklere sözüm yok tabi. Zira filmimiz çağlardır tartışılan ama kopulamayan "Tanrı" konusunu ele alıyor. Bu herkes tarafından kolay hazmedilecek bir konu değil.


 TANRININ ÜRKÜTEN BAĞIŞLAYICILIĞI
   Ne yaparlarsa yapsınlar, isterlerse Tanrının çocuğunu öldürsünler, insanlar yine de affediliyorlar. Çünkü bir yaratıcının tövbe ettiğimiz takdirde bizi affedeceğine inanarak büyüdük biz. Belki de insanların davranışlarını sorgulamadan yapmalarının en büyük nedeni de bu. "Nasıl olsa affedileceğiz." düşüncesi. Filmdeki insanları bu kadar vahşi ve umursamaz yapan da bu. Her şeyi başlatan tek bir günah, bütün diğer günahlara yol açıyor. Bir şeye körü körüne bağlanmanın verdiği yıkım bu kadar güzel işlenebilirdi. Jennifer Lawrence'ın bence şimdiye kadar ki en güzel performansıydı. Çünkü kamera film boyunca onun etrafında, o nereye yönelirse biz de orayı görüyoruz. Yüzündeki en ince ifadeyi bile yakalayabiliyoruz ki bu bize Anne'nin olaylardan ne kadar rahatsız olduğunu gösteriyor. İnsanlar eve akın akın geldikçe yüreği sıkışıyor, onun büyük bir özenle inşa ettiği yuvasını yabancılar darmadağın ettikçe tüm dünyası parçalanıyor. Annenin, her ne yaparsak yapalım bizi yine de sevecek olan, fakat kendini ne yaparsa yapsın sevdiremeyen o yegane varlığın bile bir yerde canına tak ediyor. Sonuç olarak yine bir yıkım yaşanıyor. Bunların hepsi de Anne'nin Tanrıya yetememesinden kaynaklanıyor çünkü Tanrı kimseyi özel olarak sevmez, her yarattığını sever ve karşılığında onların tüm kalbiyle onu sevmelerini ister. O ne olursa olsun yaratmaya mahkumdur, daha fazlasına değil.

  Filmi izlemeye giderken, daha önceki filmi izlememekle ve kitabı da okumamakla birlikte, ne kadar korkunç olabilir ki, nasıl olsa kahramanlarının çocuklar olduğu bir film beni o kadar da korkutmaz diye düşünüyordum. Ki ben aşırı olmasa da korkak, ama gizliden gizliye korku filmi seven biriyim. Korku filmlerinin etkisinden de pek kolay çıkamıyorum çünkü izlediğim gece eve bir şeylerin girdiğini falan düşünürüm. Nitekim It'in eksisinden de birkaç gün çıkamadım. Eskiden palyaçolu korku filmi olarak gördüğüm It, düşüncelerimi "çocuğa izletsen psikolojisi bozulur"a çevirdi.
 Kitabı okuyanların yorumlarına baktığımda Pennywise'ın hikayesine değinilmemesinden bahsetmişler ama sanırım onun hikayesinden It: Chapter 2' da bahsedilcek. Genel olarak filmde yaşananlardan bahsedecek olursak, Derry kasabasında her 27 yılda bir kitle ölümleriyle sonuçlanan olaylar olur. 1989 yılı da bu yıllardan birine denk gelir ve çocuklar teker teker ortadan kaybolmaya başlar. Bunların sebebi de küçük çocuklarla beslenen, şeytani palyaço Pennywise'dır.
  1990 versiyonunu yenisini izledikten sonra izleyebildim ve 2017 versiyonu eskiye kıyasla resmen korku filmi kalıyor. Belki küçükken izlesem ilkinden de korkardım ama bu kafayla ilk versiyon, kötü efektli bir gerilimden öteye geçemiyor. Tabi dönemin koşullarını göz önünde tutarak değerlendirmek daha doğru olur.

  Çocuk kahramanların başrolü üstlendiği yapımlar furyasını başlatan eserlerden biri zaten It. Karakterlerin her birinin hikayesi de ayrı güzel ve dikkat çekici. Filmin gişesi de gayet güzel gidiyor. Bill Skarsgard zaten çekimler sırasında kabuslar gördüğünden bahsetmiş, yani daha ne diyeyim.
  Ayrıca korku filmi başlığı altında çekilen ama korkutmayan filmlerin bolluğunda, It harika bir alternatif. En azından bana göre. En kısa zaman da romanı da edineceğim ve Stephen King'in diğer kitaplarına da yavaştan başlamayı düşünüyorum.

  You'll float too!!

   Unutulmayacak bir tecrübe, her Potterhead'in hayatında bir kere de olsa yaşaması gereken bir an. Bugün taa Ocak'da gittiğimiz Londra'da, benim için kesinlikle gidilmesi gereken en önemli yer olan Warner Bros. Stüdyosu turumuzdan bahsedeceğim. Bunu kesinlikle kimseyi kıskandırmak veya özendirmek için yapmıyorum. Aksine gitmek isteyen ve bilgi almak isteyenler için yapıyorum. Çünkü ben gitmeden önce pek detaylı bir yazı bulamamıştım. 
  Umarım herkes bir gün ziyaret etme fırsatı bulur. Bu benim için de imkansız gibi görünen bir şeydi. Ben de saatlerce Youtube'dan stüdyonun videolarını izler ve bilet fiyatlarına bakardım sonra da  "Amaan sanki gidebilcen de, ne diye bakıyosun?" der ve gerçek hayata geri dönerdim. Ama başardım ve ben başardıysam siz de başarabilirsiniz. 
  (Epey uzun ve bol fotoğraflı olacak. Yazıyı bu müzik eşliğinde okumanızı tavsiye ederim.)


   Londra Euston istasyonundan bindiğimiz trenle Watford Junction'a doğru yol aldık. Heyecan tavan. Yol uzun. Yol arkadaşım Nurşen her ne kadar benim kadar heyecanlı olmasa da, çünkü kendisini zorla götürdüm, yeşillikler içinde bir tren yolculuğu oldu. Kendi kendime "Vay be, harbiden gidiyorum." diyordum. Her neyse, sağ salim durağımıza vardıktan sonra, şu meşhur, kesin bir yerlerde gördüğünüz, dışı stüdyo resimleriyle falan kaplı otobüse bindik. Bu otobüs 2.5 pound gidiş-dönüş. Sizi direk stüdyonun kapısına bırakıyor.



  
 Otobüs hareket edince otobüsteki ekranda stüdyonun yapımıyla ilgili bir belgesel oynamaya başladı. Biricik Arthur babamız anlatmaya başladı. Arkadan da filmden müzikler çalıyor. Ben başladım hafiften ağlamaya, aynı zamanda Nurşen'in küçük hakaretlerine de maruz kaldım çünkü kendisi anlayamadı hislerimi tam olarak. Bu gezi onun için tamamen sıradan bir geziydi.



  
  İnternetten aldığımız biletlerin numarasını, sırada epey  bir bekledikten sonra kioska girdik ve biletlerimizi    çıkarttık. Satın almak veya bilgi edinmek için buraya göz atabilirsiniz. Biletin fiyatı kişi başı 39 pound. Evet bayağı  bir tuzlu. Ama Londra'ya da kırk yılda bir gidince tabi  ki bilet almamazlık edemezdim. Sonuçta her Potterhead'in  hayalidir bu. 
   Bu aşamayı da geçince içeri girip, orda da başka bir  sıraya katılıp, görevlilerin bilet arkasındaki barkodu  okutmalarını bekliyorsunuz. Bir Ocak ayında gittiğimiz  için noel ağacı hala girişte duruyordu. Ayrıca girişe  küçük bir Fantastic Beasts köşesi yapmışlar. Burada da  karakterlerin kostümleri ve eşyaları bulunuyordu. 


  
    
 Gruplar halinde bir sinema salonuna alındık. Dev ekranda altın üçlünün filmlerin yapımını anlattığı bir video izlettiler. Burada da tabi ki ben duygusal anlar yaşıyorum. Sonra videoyu izlediğimiz perde kalkıyor ve hoop, Hogwarts yemek salonunun kapısı beliriyor. Herkesten şaşkınlık nidaları yükselmeye başlıyor ve kapıdaki adam "Heyecan var mı millet?" tarzı konuşmalar yapıyor. Daha sonra "Doğum günü olan var mı?" diye soruyor ve o gün doğum günü olduğunu söyleyen (bence yalandı) bir kız adamın yanına gidiyor ve birlikte salonun kapısını açıyorlar. O an çok pişman oldum benim doğum günüm demediğim için ama neyse iş işten geçti. Eğer siz giderseniz adam sorunca direk atılın nasılsa kanıtlamanızı beklemeyecek.



  Daha sonra sırayla filmde kullanılan kıyafetleri ve dekorları görüyorsunuz. Bellatrix'in saçından tutun Luna'nın ayakkabılarına kadar her şey mevcut. Yenilen yemeklerin maketleri bile bulunuyor. Baştan sona gezerken adeta sekiz filmi de yaşıyorsunuz.

Gryffindor Ortak Odası

  Buraları da gezip bitirince Hogwarts ekspresi arz-ı endam ediyor. O an keşke trene atlayıp, çayırların arasından geçerek okula doğru yol alsak diye geçiriyor insan içinden. 

  İlk trenin haricinde, her filmde gösterilen kompartımanları ve içindeki dekorları da görebileceğiniz başka bir tren daha var. Bu resim de o trenden. Meşhur sahne, yine bir damla yaş akar....

  Yine bazı harika objeler. Bakarken camı kırıp alasım geldi hepsini.
  Burdan sonra da dışarı çıkılıyor. Burda Knight Bus, Dursley'lerin evi ve Harry'nin Godric's Hollow'da doğduğu ev var. Ayrıca içinde fotoğraf çekilebileceğiniz, mavi otomobil ve Hagrid'in sepetli motorsikleti de var. Bakınız;

 Bu bölümde Hagrid görevinin altından başarıyla kalkan sevgili dostum Nurşen'e teşekkürü borç bilirim. Bu dünyayla hiç ilgin olmasa da beni yalnız bırakmadığın için çok sağol...
 Daha sonra yemek yenen alana geliniyor ve burda kaymak birası da içebiliyorsunuz. Söylenenlerin aksine bence kaymak birası çok güzeldi. E bir Üç Süpürge'deki kadar iyi değildi ama neyse...

 Bu kadar resimden sonra söyleyecek pek de bir şey kalmıyor. Umarım hoşunuza gitmiştir. Sadece sevenlerine güzel anılar göstermek istedim. Umarım bilgisayarının başından biletlere bakan veya stüdyo videoları izleyen herkes bir gün gitme fırsatını yakalar. Sonuçta hayaller gerçekleştirilmek için varlar. 
 Son olarak sizi bu eşsiz Hogwarts manzarasıyla baş başa bırakıyorum. Sevgili Jo'nun da dediği gibi,  “Whether you come back by page or by the big screen, Hogwarts will always be there to welcome you home.”

Yazın bitişine doğru yaklaşırken (hallelujah) izlemek isteyebileceğiniz dizileri derledim.