DENIZ IN NEVERLAND

 Her ne kadar okurken zaman zaman Locke Lamora'nın Yalanları'na benzetsem de, Grisha dünyasının özlemini bir hayli giderdi Kargalar Meclisi. Bu seride, Grisha üçlemesinin tersine; özel güçleri olan Grishalara ve saray hayatına değil, döküntülere ve Ketterdam'a uzanıyoruz. Ana karakterimiz, usta hırsız Kaz Brekker Ketterdam'da çetesini yönetmeye ve zengin olmaya çalışırken, bir meclis üyesi ona reddedemeyeceği bir teklif yapar; Kaz'dan, Grisha'lara çok büyük güçler veren bir madde yaratan Bo Yul-Bayur'u Fjerda'da, hapsedildiği saraydan kaçırmasını ister ve karşılığında da epey yüklü bir para vaat eder. Kaz'da bu işin altından kalkabileceklerini düşündüğü beş kişiyi bir araya getirir ve birlikte zorlu bir yolculuğa çıkarlar.

 Kitap oldukça akıcı ve heyecanlı. Her karakter kendine özgü ve okurken herhangi birine yakınlık hissedebilirsiniz. Kitapta en çok Nina ve Matthias'ın bölümlerini okumaktan hoşlandım. İkisi daha önceden de tanışıyorlar; Matthias Grishaları avlayan bir Drüskelle ve Nina'da Drüskelle'nin esiri olmuş bir Grisha. Kaz ve Inej'in karmaşık ilişkisindense, onlarınki bana daha eğlenceli geldi.
 Leigh Bardugo'nun yarattığı evrene gerçekten hayranım. Karakterler, mekanlar, isimler ustaca oluşturulmuş; hatta bir dil bile yaratmış Bardugo. Kitap ilerledikçe, her karakterin asıl hikayelerini de öğreniyoruz. Aslında hiç biri bulundukları yerden memnun değil ama hepsi kendi özgürlüğü için hayatta kalmaya çalışıyor. Yani oldukça iddialı ve badass karakterlerimiz mevcut - on yedi yaşında olmalarına rağmen. Seri şimdilik iki kitaptan oluşuyor ama üçüncü kitap da yazılabilir. Fantastik dünyayı sevenlere ve Gölge ve Kemik okuyanlara öneririm.

    Arka Kapak

  İntikam duygusuyla yanıp tutuşan bir mahkum.
  Bahis düşkünü bir keskin nişancı.
  Ayrıcalıklı hayatını geçmişte bırakan bir kaçak.
  Hayalet ismiyle tanınan bir casus
  Hayatta kalmak için sihir kullanan bir cellat
  Ve hepsini bir araya getiren kaçış uzmanı bir hırsız, 
  6 Tehlikeli serseri 1 İmkânsız görev.
  Bu ekip büyük bir felaketi önleyebilecek tek seçenek, tabii       önce birbirlerini yok etmezlerse.

  "Büyülü ve tehditkâr, güzel ve vahşi. Kargalar Meclisi merak   uyandıran ve hızını hiç kesmeyen bir macera."
 -Goodreads-

  "Mücadeleci. Uyumsuz. Eğlenceli. Büyülü bir macera sizi   bekliyor."
 -School Library Journal-

Admont Abbey Library — Avusturya

 Bir sahne sanatı düşünün; oyuncular hem dans ediyorlar, hem şarkı söylüyorlar, hem de rol yapıyorlar. Kulağa epey zorlu geliyor değil mi? Bugün, izlemekten en keyif aldığım film ve sahne şovu türlerinden olan müzikallerin, Broadway'de ve sinemada en çok ilgi çeken ve şarkıları dillere dolaşan örneklerinden bahsedeceğim. Tabi ki bütün oyunlardan bahsetmek imkansız ama yine de en bilinenlerini tanımakta fayda var.
  (Pek sanatsal yanı olmasa da bahsetmeden edemeyeceğim.) İlk olarak benim bu günlere gelmemde büyük emeği olan, 7. sınıfta tanıştığım High School Musical serisi ile başlamak istiyorum. Disney hayranları çok sever bu seriyi. Bütün şarkıları hala dipsiz bir kuyu olan zihnimde ezbere yerini alıyorlar. Ayrıca harika bir karakter olan Sharpay Evans'la tanışmamıza vesile olmuştur. Ergenliğimin önemli bir parçasıdır bu seri.

Phantom of The Opera

 Evet millet, ciddiyeti elden bırakmayalım. Sırada, tüm zamanların en popüler müzikali var. Phantom of The Opera bilindiği üzere bir romandan uyarlama. Paris operasında soprano olan Christine ve onun koruyucu meleği Phantom'ın ilişkisini anlatıyor. Bestecisi birçok müzikalin de bestecisi olan Andrew Lloyd Webber. Phantom of The Opera'yı sahnede izlemeyi çok istiyorum, umarım bir gün hayalim gerçekleşir. Burada da, oyunla aynı ismi taşıyan Phantom of The Opera şarkısını Londra kastının performansıyla izleyebilirsiniz;

Les Miserables

   Victor Hugo'nun aynı adlı büyük eserinden uyarlanan Sefiller'in 2012'de filmi de çıkmıştı hatırlarsanız. Müzikal sadece şarkılardan oluşuyor, yani tüm diyaloglar şarkılı. Sefiller, Fransız toplumunu ele alan çok önemli bir eser. Yine sahnede izlemeyi çok istediğim bir müzikale sahip. "Yok ben Londralara Amerikalara gidemem." derseniz Youtube'da da mevcut. Buraya da müzikale ait en sevdiğim şarkı olan, Fantine'in söylediği I Dreamed A Dream'i bırakayım;

Cats

  Dünyaca ünlü, Andrew Lloyd Webber'ın T. S. Eliot tarafından yazılan şiir kitabı Old Possum's Book of Practical Cats'den uyarlayarak bestelediği bir müzikal. Karakterlerin  hepsi kedi, haliyle çok renkli bir oyun.  Müzikaldeki şarkıların hepsi, şiirlerden bestelenmiş. 1998 versiyonu film olarak kaydedilmiş. İnternetten izleyebilirsiniz. Herkesin ve benim de en sevdiğim şarkı olan Memory'de burada; 

 Başlıktan zannedebilirsiniz ki hareketli ve çalkantılı hayatımdan bazı anılar ve enstantaneler paylaşacağım. Malesef hayır, çünkü öyle bir hayatım yok. Muhtemelen on kişi olan kitlem için, bir değişiklik yapıp, Şubat ayında okuduğum kitaplardan ve izlediğim filmlerden bahsetmek istedim. Önümüzdeki aya da bi favoriler videosu gelsin diyenler +1.

  Şubat ayının ilk filmi Three Billboards Outside Ebbing, Missouri oldu. Gayet güzel bir dramdı. Bir annenin yardım çığlığını en derinden hissettirdi. Harika oyunculuklar ve güzel bir kurgu barındırıyor. Hakkında söylenecek pek bir şey yok. Her açıdan doyurucu bir filmdi. Büyük ihtimal En İyi Film ödülünü de alacak.

 Evet utanmadan söylüyorum, bir salon dolusu liseliyle beraber de olsa izledim. Lisede üç kitabı birden okuyup, her sene filmleri bekleyen biri olarak tabi ki bu sene de gittim, izledim. Nedense her film çıkacağı zaman ayrı bir heyecanlanırım ama filmleri izledikten sonra "Acaba daha iyi olabilir miydi?" diye sorarım. Çünkü, Jamie Dornan ve Dakota Johnson'ı ayrı ayrı çok sevsem de, hala bu rollere oturduklarını düşünmüyorum. Özellikle Dakota'nın Fifty Shades Darker'dan itibaren iniltilere dönüşen günlük konuşması aşırı sinirimi bozuyor. "Sen de bi sal ya, ne ciddiye aldın." dediğinizi duyar gibiyim. İster edebi olmasın, isterse saçma olsun, ben hikayeyi seviyorum kardeşim. (tmm)
 Ben Lady Bird'ü aşırı beğendim. Kendisi de beş adaylık bulunduruyor. Her ne kadar En İyi Film'i alamayacak olsa da Saoirse Ronan En İyi Kadın Oyuncu'yu alabilir. Ben, beni az da olsa ağlatan filmleri çok seviyorum. Lady Bird'de de dramatik bir anne-kız ilişkisi izledim ve beni hem güldürdü, hem ağlattı. Bu tür Coming-of-age filmleri de çok seviyorum o yüzden Lady Bird tavsiye edilir, izleyin.
 Black Panther, bu ay çok beğendiğim filmlerden biri oldu. Daha detaylı bir yorum zaten paylaştım, burada bulabilirsiniz. Hala vizyondayken izlemenizi şiddetle tavsiye ederim.

 Call Me By Your Name, yine bu yılın favori filmlerinden bir tanesi. Ben öncelikle filmin çekildiği mekanlara bayıldım. Adeta İtalyan kasabasına taşınma isteği uyandırıyor içinizde.  Oliver ve Elio'nun dramatik, tutkulu ve bir o kadar da imkansız aşkını seyrediyoruz. Bana kalırsa, ikisinin aşkını çıkarırsak, zaten filmde pek de bir şey kalmıyor, yani iki erkeğin, 1980'lerde yaşadığı aşkı konu edilerek ilginç bir hale getirilmiş gibi. Ha kitabı daha ayrıntılı ve kesinlikle vurucu olabilir, ama film olarak pek bir ödülle dönebileceğini zannetmiyorum. Ama yine de sonuçta aday olmuş ve eleştirmenlerce beğenilmiş bir yapım, izlemeniz tavsiye edilir.

 Çok severek izledim Matilda'yı. Aslında önce kitabını okumak istiyordum ama dayanamadım filmini izledim. Matilda süper zeki, neredeyse bebek denecek yaşta okumayı öğrenen, dört yaşında tek başına kütüphaneye gidip tüm kitapları okuyan ve aptal ebeveynlerine her gün katlanmak zorunda olan bir kız. Tabi ki günü gelince herkesten intikamını tek tek almayı da başarıyor. İster aileyle, ister tek başınıza izleyebileceğiniz bir film. Bu arada Matilda'nın babasını oynamasının yanı sıra, filmin yönetmenliğini ve seslendirmesini de Danny DeVito yapmış. Bravo.

  I, Tonya'ya tek kelimeyle bayıldım. Margot Robbie'nin herhalde en iyi rollerinden birisidir. Zaten Tonya Harding'in kendisi de çok beğenmiş filmi. Ayrıca müzikleri efsane olmuş. Tonya ve Nancy trajedisinde, hala Tonya gerçekten o cezayı haketti mi bilinmez ama, insan gerçekten üzülmeden edemiyor. Sonuçta tek bildiği şey olan buz pateninden ömür boyu men edilmiş. Kendi hayatını harcayan insanlardan bir tanesi.
 Bu arada bahsetmeden edemeyeceğim, Tonya'nın annesini oynayan Allison Janney gerçekten harika bir iş çıkarmış, umarım En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu'yu da alır. Filmin sonunda karakterlerin gerçek röportajlarından da kesitler paylaşılmış ve filmdeki herkes mi bu kadar mı role oturur sayın seyirciler???

 Bu ay izlediğim bir diğer film, geç olsun güç olmasın diyerek giriştiğim Thor: Ragnarok oldu. Eğlenceli ve renkli (baya bi renkli) bir filmdi. Herkes, tüm karakterlerin espri yapmasından şikayetçiydi ama benim hoşuma gitti, çok abartı gelmedi. Yine de, Cate Blanchett gibi birinin oynadığı bir filmde biraz ciddiyet beklerdim. Giriş-gelişme-sonuç yine beklediğimiz gibi oldu. Villain gelir, kahramanlarımız sürgüne gider; sonra geri gelip kötüyü defederler.
 Ve bu ayın son filmi de The Shape of Water oldu. Tamı tamına 13 adaylığı var. Ben de çok beğendim. Adeta masal tadında bir filmdi. Yalnızlığın birleştirici gücü, çok güzel bir olay örgüsüyle
anlatılmış. Mekanlar, müzikler, çekimler; hepsi harikaydı. Tek üzüldüğüm nokta, Michael Shannon'ın En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu adaylığı alamamasıydı. (Oscar komitesi: Özür dileriz Deniz hanım.) Beğenmeyeni de çok var filmin. Ama kesinlikle izlemenizi tavsiye ediyorum.


 Bu ay, sonunda Crown'ın ikinci sezonunu izleyebildim. Yine çok güzeldi. Kim ne derse desin İngiltere'yi ve İngilizleri çok seviyorum(asil olanlarını). Üçüncü sezon, kadronun tamamen değişeceğini bilmek her ne kadar üzse de yine de sabırsızlıkla bekliyorum. Ben şimdi bir sütlü çay koyayım.



                                                                                                                                                               





                                                       






  Bu ay okuduğum kitaplar yalnızca bu ikisi oldu. Umarım önümüzdeki ay daha çok okuyabilirim. Dümeni Yaratıcılığa Kırmak kitabı, rahmetli Ursula K. Le Guin'in genç yazarlar için oluşturduğu yazarlık atölyesinin güncellenmiş hali. Çok güzel öğütler ve dersler veriyor. Yalnız bu kitap yazarlığı düşünenler için değil, yazmaya başlamış kişiler için.
 Hayvan Mezarlığı'nın da detaylı yorumu burada mevcut.

 Şubat ayı da kısa olmasıyla çabucak geçti. Pek bir farkını görmedim. Same shit, different day hesabı. Yine de insan önündeki günler için umut etmekten vazgeçmiyor. Esen kalın. The End.

  Bu dünyada doğup, büyüyüp, ölen fani insanlar olarak yaradılışı her zaman sorgulamışızdır. "Bu şey neden var?" veya "O neden öldü?" gibi. Kaybettiğimiz şeylerin kıymetini her zaman, elimizden kayıp gittikleri zaman daha iyi anlarız. Daha sonra bir kendimize, bir de Tanrıya kızarız; "Onu neden benden aldın?" diye. İşte Louis Creed'de, hayatını ve ailesini gayet güzel idame ettirirken, yaşadığı kaybın sonucu kendini Tanrıcılık oynarken buluyor. Ama bunun sonuçları tahmin edeceğiniz gibi iyi bitmiyor.
   Stephen King, herkesin bildiği üzere korku-gerilim romanlarının en önemli starı, belki de birincisi. Yazdığı onlarca roman ve öyküyle, okurlarının kabuslarına bile konu olan birisi. Hayvan Mezarlığı, utanarak söylüyorum, kendisinden okuduğum ilk roman oldu. Yazıldığı dönem birçok okurunu çok korkutmuş bu roman, özellikle çocuk okurlarını. Bu yüzden şimdi okuduğuma memnun oldum, çünkü küçük Deniz okusaydı, bol kabuslu geceler onu bekliyor olabilirdi.
  Kurgusunda, gizemli kasabalardan veya geçmişte yaşayan insanların etkilerinden bahseden romanları ayrı bir seviyorum. Creed'lerin yeni taşındığı Ludlow'da, evlerinin bulunduğu arsada bir hayvan mezarlığı yer alıyor. Bu mezarlığı; yoldan geçen tırların çarpması sonucu ölen evcil hayvanları için, kasabalı çocuklar oluşturmuş. Ama asıl ilginci, hayvan mezarlığının daha da tepesindeki bölgede yer alan, eski bir kızılderili kabilesi Mikmak'lara ait olan mezarlık. İnanışa göre bu mezarlığa gömülen bir ölü, hayvan veya insan, yeniden hayata dönüyor ama eski benliğinden biraz farklı bir şekilde. Louis'in karısı ve çocuklarının şehir dışında oldukları bir gün, kendi kedileri Church'de ölür ve Louis kediyi, komşusu Jud'ın eşliğinde buraya gömer. Ertesi gün, Louis olanları kızına nasıl anlatacağını düşünürken, Chuch, üzerinden hiç gitmeyecek olan toprak ve ölüm kokusuyla eve geri döner.

Stephen King, filmde rahip rolünde.

  Devamında romanda tempo giderek artıyor ve gerginlik tavan yapıyor diyebilirim. Creed'ler birkaç mutlu günden sonra adeta darmadağın olacakları olaylar yaşıyorlar. Benim aldığım ders, kesinlikle doğanın kurallarının çiğnenmemesi. Ölüm de doğum gibi hayatın bir gerçeği. Alışmak tabi ki imkansız, ama Louis gibi "Yok efendim kabul etmiyorum." derseniz paçayı kurtaramazsınız, benden söylemesi. Bu arada romanın 1989 yapımı bir filmi de bulunuyor,tahmin edebileceğiniz üzere zayıf efektli ama It'in yönetmeni de Pet Sematary'yi yeniden çekmek için hazırlıklara başlamış. Ne diyelim, güzel haber. Stephen King'e de yazdıkları ve yazacakları için bir adet Meryl Streep alkışı vermek farz oldu.