DENIZ IN NEVERLAND

Photo by Hill & Aubrey - Vogue

Eğitim görmeye başlamasıyla kendi sınırlarını yıkan, yapabileceklerini keşfeden, çevresini tanıyan ve aslında onlardan hiçbir farkı olmadığını anlayan Tara’nın içinde her zaman evine karşı bir özlem yer alıyor. Gidip gelmelerin, ailesiyle yaşadığı çatışmaların, yıllarca abisi tarafından maruz kaldığı şiddetin; artık tamamen o eve arkasını dönerse geride kalacağının farkına varmasıyla; ailesiyle, arasındaki bağları tamamen koparıyor. Günümüzde sadece üç abisiyle ve teyzeleriyle görüştüğünü belirten Tara, küçüklüğünde körü körüne bağlı olduğu ve hep ona göre yaşayacağını düşündüğü bir yaşam tarzından; kendini keşfettiği, hayatı sorguladığı ve en önemlisi de ‘hayır’ diyebilmeyi öğrendiği bir yaşama geçiş yapıyor, adeta evriliyor. Tara şimdilerde birçok söyleşi yapıyor ve bunlarda tamamen ailesini kötülemiyor çünkü onlar, Tara’nın şimdi olduğu şeyin nedeni bir bakıma. Böyle bir aileden gelmeseydi belki de Harvard’da misafir araştırmacı olamayıp Cambridge’de doktorasını tamamlayamayacaktı. Belki de en önemlisi, içine doğduğumuz dünyayı kabullenip ama körü körüne benimsemeyip kendi yapabileceklerimizin farkına varmaktır. Ancak bizi geri çeken şeyleri arkamızda bırakabilecek gücü bulabilirsek ileriye doğru adım atabiliriz.

Efsane bir Mindhunter sezonunun daha sonuna geldik. Gerim gerim geren, sonunda ise "bu dünyanın çivisi çıkmış" dedirten bir sezondu. İlk sezondaki gibi yine tarihte iz bırakmış seri katiller karışımıza çıktı. Her biri sadece görüşmeler sırasında gözüküyor zaten. Beni en heyecanlandıran kişi Charles Manson’dı, o da bir bölümden fazla gözükmedi.

    İlki 1994'de çıkan ve herkesin beğenisini kazanan Disney animasyonu The Lion King'in geçtiğimiz ay live-action versiyonu çıktı ve epey ses getirdi. Bu yeniden uyarlamanın haberleri ilk çıktığı zaman da sevenlerini çok heyecanlandırdı çünkü orijinal filmi sinemada izleyen nesil için epey duygusal bir şey bu. Ayrıca hikaye herkese hitap edebilecek, adeta eski türk filmlerine benzer bir hikaye. Genel olarak biliyoruz değil mi? Orman kralı Mufasa'nın yeni doğan oğlu Simba babasının yerini almaya hazırlanmaya başlıyor, bütün orman halkı saygı duruşunda Simba'yı selamlıyor. Her şey harika bir düzen içinde fakat Mufasa'nın kötü kalpli kardeşi Scar, krallık sırasının yeğenine geçmesiyle, kardeşini ve yeğenini öldürmek için sırtlanları gaza getiriyor ve hain planını başarıyla gerçekleştiriyor. Simba uzaklarda kendine yeni bir hayat kuruyor ama evi ve görevi onu yıllar sonra da olsa çağırıyor. Peki ben bu remake'i beğendim mi?

  Fragmanları ilk izlediğimde dehşete düştüm çünkü böyle bir şey animasyon olamazdı. Her şey inanılmaz gerçekçi hatta ilk başta gerçek hayvan sandım hepsini fakat animasyonmuş. Bu nasıl bir teknoloji inanamıyorum gerçekten. Ayrıca şimdi bu hayvanlar çok gerçekçi, hatta gerçek farz edelim, "Konuştuklarında nasıl durur, yapay olmaz mı?" diye epey endişe ettim, odama kapanıp 45 dakika boyunca bunu düşündüm ama gayet güzel olmuş, fazla bir yapaylık söz konusu değil. Konuşmalarla birlikte, animasyondaki mimikleri ve duygu geçişlerini de nasıl vereceklerini bir 15 dakika düşündüm ama filmde bunlar da tatmin ediciydi. Simba ve Nala için seçtikleri aslanlar çok ama çok tatlıydı harika oynamışlar. Tamam tamam bütün bunlar animasyon, gerçek değil..

  Aslında bu filmi eleştirmek biraz zor, çünkü senaryo zaten 25 yıl önceden belli. Bu yüzden otomatik olarak eski yapımla karşılaştırma yapılıyor yalnızca. Bu yapım tam bir görsel şölen. Sinemaya belgesel izlemeye gitmiş gibi hissettiriyor ancak bazı sahneler, özellikle mağara sahneleri karanlık ve dar çekimdeydi. Bana fazla karanlık gelmesinin nedeni belki de açık havada izlemiş olmam olabilir ama eminim üç boyutlu salonlarda da karanlık görünmüştür.
 Filmde en ama en sevdiğim karakterler, ilk yapımdaki gibi Pumbaa ve Timon oldu. Şimdi burada bir parantez açıp, filmi maalesef Türkçe dublajlı izlemek zorunda kaldığımdan bahsedeceğim. Neden burada açtım parantezi, çünkü beğendiğim seslendirmeler yalnızca Pumbaa ve Timon'ınki oldu. Ha bir de Mufasa. Seslendirme konusunda neredeyiz, ne kadar başarılıyız bilmiyorum ama özellikle müzikal film seslendirmelerinde gelişmemiz gerektiği kesin. En önemli faktörü şarkıları olan böyle bir filmde çok daha fazla özenilmesi gerekirdi. Ben artık her reklamda ve animasyonda Deadpool'un Türkçe dublaj sesini duymaktan usandım. Harun Can'ın seslendirmesi iyi diye neden Simba'yı seslendirdi ve ONA KİM ŞARKI SÖYLETTİ?? Filmdeki seslendirmeler bir yana, şarkıların Türkçe uyarlamaları aşırı vasattı. Keşke hiç Türkçe söylemeselermiş. Bütün şarkıların yanında, özellikle müzik sektörünün kraliçesi, 23 Grammy sahibi, oyuncu, moda tasarımcısı, mükemmel insan Beyonce'nin bu film için çıkardığı The Gift albümünün çıkış parçası Spirit parçasının "Vahşi" adı altında çevrilişi ve Frozen'da Elsa'yı seslendiren ablanın bu şarkıyı söylemesi benim bir dakikalığına ağzımın açık kalmasına sebep oldu. Olumlu anlamda değil ha, olumsuz anlamda. Şarkı çok kötüydü, diğer kötü şarkıları bile sollar. ( Bu arada yine başka seslendirmen kadın olmadığı için olacak Elsa'yı seçmişler.) Müziklerle ilgili düşündüklerim bunlar. Hakuna Matata nispeten kabul edilebilirdi. Onun dışında, sanki çok güzel söylenmişler gibi, şarkıların sözlü kısımları hep müziği bastırdı. Ya baya kötüydü. Bilmiyorum sadece ben mi böyle düşünüyorum. Tek değilim değil mi? Evet sonunda açtığım parantezi kapatabildim, saygılar.
     Orijinal seslendirmeler ise, ilk yapımdan iyi olmasa da yine de iyiydi. Film ormanları, vahşi yaşamı, dolayısıyla Afrika'yı anlattığından seslendirenlerin büyük bir çoğunluğu Afro-Amerikan; halbuki 1994 yapımında hiç de böyle değil. Geçmişte azınlık sıkıntısı yaşayan ve ikinci sınıf insan muamelesi gören siyahiler, zannımca günümüzde hiç de böyle görülmüyorlar ama çok sevdiğim canım Beyonce başta olmak üzere bir çok siyahi birey günümüzde bunun politikasını yapıyor. Afrika'yı yüceltin tamam, harika toprakları orası ama kardeş sen Amerikalı bir multimilyonersin, ırkını acındırmak için biraz geç kalmadın mı sence? Git o zaman kabilelerle yaşa biraz, zaman geçir. Neyse sinirlenmeyeceğim yine. Ama neredeyse bütün önemli karakterler için, hatta karakterlerin küçüklükleri için bile, özellikle siyahi sanatçıları seçmek.... bilemiyorum.

                                         
  Filmin soundtrack albümünü de ekledim bu yorumu buraya kadar okumuş olan siz değerli insanlar için. Şarkıları dinlerken okumak daha iyi oluyor.
 
  Hakuna Matata.

 Eveet. Son yılların en büyük yapımlarından Big Little Lies'ın bir sezonunun daha sonuna geldik. Yedi bölümün sonunda dizi hakkında ne düşünüyorsun diye sorsalar sanırım "mehh" derim. Çünkü konu olarak kısıtlı, özellikle romandan uyarlanan dizilerin talihsizliğine yakalanmış Big Little Lies'da: 2. Sezon talihsizliği. (Aynı talihsizlik için bkz. 13 Reasons Why)
 Oyuncuların efsane olması, başrollerin hepsinin kadınlardan oluşması, içinde cinayet ve muhteşem okyanus manzaraları barındırması, ilk yayınlandığında dizinin ses getirmesi için yetti de arttı bile. Sonunu baştan biliyorduk. Birisi ölmüştü... Seviyoruz cinayet ve entrika konularını. İzledik ve bayıldık. Hatta biraz da buruktu içimiz çünkü ölen Alexander Skarsgard'dı. Neyse bunu da atlattık hatta 2. sezon için ümitlendik çünkü ortada, açığa çıkıp çıkmayacağı belirsiz bir yalan vardı. Ama ümitlerimiz birer balon gibi sönmeye başladı. Çünkü 2. sezon ne yazık ki beklediğimizi veremedi.
  Bu sezonun en büyük bombası, Meryl Streep'in de kasta katılacağıydı. Belki de bu yüzden daha çok ümitlendik. Ama Mary Louise karakteri kötü desen tam değil, iyi desen hiç değil, oğlunun cinayet sonucu öldürüldüğünü kanıtlamak için gelip, bunun için en ufak bir şey yapmayan değişik bir karakterdi. Tek yaptığı birilerini sinirden kudurtup, torunlarını kaybettiği oğlunun yerine geçirebilmek için Celeste'in elinden almaya çalışmak oldu. Evet, bu karakteri sanırım tamamen bu şekilde özetleyebilirim. Diyecek başka bir şey kalmadı. Ha, bir de Perry'nin şiddete eğilimli büyümesinin sorumlusu. Tamam, şimdi oldu.
   Monterey beşlisi. Cinayetin pardon kazanın tek görgü tanıkları oldukları için onlara takılan isim. Nasıl, hiç katil gibi durmuyorlar değil mi? Elbette beşi birden katil değil, Perry'yi iten Bonnie'ydi ama sonuçta diğerleri de yalancı. Açıkçası olaydan sonra çok da vicdan azabı çekmeyip hayatlarına devam etmeleri hoş ve kafa karıştırıcıydı. Ama bir kişi dışında. Evet, söz burda sezon boyunca vicdan azabının Allahını yaşayıp, sürekli mızmızlanıp "Ayh bana bulaşmayın.""Lütfen beni yalnız bırakın.""Ben bir adam öldürdüm bununla yaşayamıyorum." diye ortalarda dolaşan Bonnie'ye geliyor. Kardeşim, madem için içini yiyor, git anlat polise. On kere polis departmanının önünden dönüyor. Hayır efendim, diğerlerinin "Yapma,etme, bu işte hep birlikteyiz." sözlerinin onu itiraf etmekten vazgeçirecek kadar ikna edici olduğunu düşünmüyorum. Sonuçta vicdan diğer her şeye ağır basar. Sen geceleri rahat uyuyamıyorsan gidip itiraf edeceksin. Sanki beşi kırk yıllık dostmuş da yaşadıklarını içine atıyor bir de. Hele Bonnie'nin nerden çıktığı belirsiz, daha sonra inme inip hastanelere düşen annesine ne demeli? Bakın bunlar aslında tek başına bakıldığında ince ve güzel konular. Evet bu vesileyle Bonnie'nin çocukluğunda yaşadığı sıkıntılara değinilmiş ama yok Perry'yi iterken aslında annesini itiyormuş da falan filan. Bırakın kardeşim bunları. Hayır arka planda çok güzel bir senaryo olur da bunlara ek olarak Bonnie'nin geçmişini verirsiniz tamam. Ama onun zor çocukluğu maalesef böyle bir dizide asıl konu olacak kadar şaşırtıcı değil.
   Bu kadar fazla olumsuz eleştiriden sonra gelelim bu sezonun en badass karakterine. Renata, ne yalan söyleyeyim, muhteşemdi. Laura Dern diğerlerini epey sollamış gibi geldi bana. Sinir krizleri, parti telaşları, kızı için çırpınmaları bana bir seyirci olarak çok iyi bir şekilde geçti. Ha, bu kadın bir de kocası yüzünden iflas edip evinden en ufak şeyine kadar kaybedip, üstüne kocasının, o pislik Gordon'ın onu bakıcıyla aldattığını öğreniyor. Valla pes. Bu sezonu doldurmaya çalışırken de işte Renata'nın iflası kullanıldı bir bakıma. Benim düşüncelerim samimi olarak bu şekilde. Her karakterin yaşadığı büyük bir olayla yedi bölüm tamamlanmış. Açıkçası bu biraz kalbimi kırdı. Ama Renata'nın Gordon'a saydırdığı lafları ve ağzına kağıt sokuşturmasını izlemek açıkçası çoğu hayal kırıklığımı alıp götürdü. Love you sis.
    Gelelim diğerlerine. Celeste'ten çok fazla bahsetmek istemiyorum. Adını bile yazınca içimi afakanlar basıyor. Bu karakter kelime anlamıyla hüzün. Kocasının ölümünden sonra kaynanasıyla uğraşıp bozulan ruhsal durumunu düzeltmeye çalışıyor, bir de çocukları var tabi. Kadın sürekli mücadele halinde. Sürekli. Kafası hep meşgul. Kafasını boşaltmak için de bu süre zarfında birkaç erkekle birlikteliği oluyor. Bununla da suçlanıyor o da ayrı bir mesele. E bir de çocuklarının velayeti için mahkemelerde süründü. Kısacası izlemek bile ağır ağır nefes verdiriyor Celeste'i. Nicole Kidman güzel oynamış ama Emmy'lik de değildi kimse kusura bakmasın.

  Madeline ve uyuz kocası Ed yine sinirlerimi zıplatan karakterler oldu. Madeline'in Ed'i aldattığı ortaya çıkıyor ve bir sezon boyunca ilişkilerinde nereye gideceklerini bulmaya çalışıyorlar. Ed ayrılıyor mu ayrılmıyor mu bir türlü belli değil. Evin içinde dolaşıyor Madeline'e vicdan azabı çektirmeye çalışıyor. Tamam haklısın kardeşim. Ama kadın pişman zaten. Terk ediyorsan terk et git yani. Bir giriyor bir çıkıyor deli etti. Madeline biraz silik kaldı bana göre bu sezon. Başta kızını üniversiteye yollamaya çalışarak baskıcı anne rolünü devam ettirdi sonra onu bıraktı. Biraz da Mary Louise ile tartıştı ama bu kadar. Bana pek etkileyici gelmedi.
 
  Jane, Jane, Jane... Nerden başlasam. Tecavüze uğradı, o pisliğin karısıyla arkadaş oldu, adam ölünce çocuğu babasının kim olduğunu öğrendi... Bu kız da ayrı bir dram. Ama beni en çok üzen tarafı yaşadığı travma sonucu yeni tanıştığı Corey'le adam akıllı bir ilişki yaşayamaması oldu. Bir de o kakülleri. Uzasın şu kaküller diye bildiğim bütün duaları ettim dizi izlerken. Neticesinde hem Jane Corey'le daha rahat etmeye başladı hem de kakülleri uzadı. Sen yat kalk bana dua et Jane.
 
  Bir de bir polis geziniyor ortalarda, arada bir hortlak gibi dikiliyor karşılarına. Allahım sabır ver. Sonu bir yere dayanmayan sahnelerden nefret ediyorum gerçekten. Çekip çekip önümüze atmayın şu sahneleri. (Ve Amerika'da kartlar yeniden dağıtılır.)
 
  Ödül sezonunda nelerle karşılaşırlar bilemiyorum ama elleri pek bol dönmezler bana kalırsa. Laura Dern seneye en iyi kadın oyuncuyu zorlar ve alabilir. Onun dışında sırf nezaketten tapındıkları Meryl Streep'e yardımcı kadın oyuncu ödülü gidebilir. Sonuç olarak sorarım size yapımcı abiler, koca afişe "SECRETS ALWAYS SURFACE" yazmışsınız. Pardon da hangi yalan çıktı ortaya ben orayı kaçırdım sanırım. Biri bana anlatsın.
  Bir de dizide maalesef yer almayan ama fotoğrafları önceden sızan şu sahneyi paylaşmak istiyorum. Neden kestiler bu sahneyi aşırı merak ediyorum. Bunun hakkında atılan tweet de ayrı komik. Ama sanırım biraz aşırıya kaçar diye silindi sahne, neyse. Onlar bilir işlerini.
 Görüşmek üzere.

 Ah Agatha Christie ah... Lisedeyken az germemişti beni kitapların ve bizzat adın. Öyle ki Agatha Christie ismini duyduğumda içimi bir soğukluk kaplardı. Geçenlerde de en merak ettiğim ve kendisinin en başarılı romanı olarak görülen On Küçük Zenci'yi okudum. Romanın orijinal adı And Then There Were None ama parantez içinde Ten Little Niggers ismi de geçiyor, yani dilimizdeki adına uygun. Fakat romandaki meşhur tekerlemede "Ten little Indian boys" ifadesi geçiyor, orayı pek anlamlandıramadım. Neyse fazla detaylarla sizi yormadan kitabın konusuna geçelim.


 1930'ların sonlarında, geçmişte farkında olmadan veya bilerek birilerinin ölümüne yol açmış on kişi, İngiltere açıklarında Zenci Adası olarak bilinen bir adaya tatile davet edilir. Davet mektupları U.N. Owen isimli biri tarafından bu kişilere ulaştırılır ve davetliler ev sahibini nereden tanıdıklarını anımsamasalar da bedava tatili büyük bir fırsat olarak görüp adanın yolunu tutarlar. Bu on kişiden ikisi adaya daha önce varmış görevli bir çifttir. Davetliler adaya vardığında ev sahibini evde bulamazlar. İşin ilginç yanı bu görevli çift de ev sahibiyle daha önce hiç görüşmemiştir. Akşam yemek servis edildikten sonra herkes bir aradayken bir gramofondan bir ses kaydı işitilir. Bu ses kaydı, evdeki on kişinin daha önce birilerinin ölümüne sebebiyet vermekle sonuçlanan suçlarından bahseder. Bu kayıt sonrası herkes bunun bir şaka olduğunu düşünür ve kimse üzerine bir şey alınmaz. Fakat o gece evdeki konuklardan biri içkisini içtikten sonra birden yere yığılır.Bu on misafirle birlikte yemek masasının üstünde de on adet zenci biblosu vardır. İlk kurbanın ölümüyle bu biblolardan biri esrarengiz bir biçimde ortadan kaybolur.
 Her konuğun odasında "On Küçük Zenci" adlı eski bir çocuk şiiri asılıdır. İkinci ve üçüncü kurbanın ölümüyle birlikte, bu şiirin ölümlerle bağlantısı olduğu anlaşılır ve konuklar adayı aramaya başlarlar. Ama ne herhangi bir kimseden bir iz vardır ne de onları adaya getiren bot bir daha adaya uğrar. Konuklar artık cinayetleri aralarından birinin işlediğini ve ölene kadar adadan ayrılamayacaklarını anlarlar.


   Ben romanı çok beğendim. Hem çok akıcı hem de çok heyecanlıydı. Diğer romanlarından tanıdığımız müthiş dedektif Hercule Poirot burada yok o yüzden ölümleri kimse tam olarak sebeplendiremiyor ve hep korku içinde yaşıyorlar. Okurken de doğal olarak tahminlerde bulunuyor insan "Kesin bu kız bak söylüyorum." lar ve "Bu adama da hiç güvenemiyorum."lar zihninizde dolaşıyor ama tahmin etmek kesinlikle İM-KAN-SIZ. Ha roman harika mıydı şok üstüne şok mu yaşadın diye sorarsanız da evet diyemeyeceğim çünkü evet tahmin edilemez bir sonla karşılaştım ama okurken "Hımm,evet,yanii,peki.." şeklinde şeyler geçti aklımdan çünkü sonuna kadar gerçekten çok heyecanlandırdı ve ben normalde çok merak ettiysem kitabın sonuna bakan bir spoiler aşığıyım ve bu romanda bakmadım ki biraz heyecanı olsun ama sonu biraz balon gibi söndü. Ben tam tatmin olamadım açıkçası. Bana kalırsa Agatha Christie de yazarken sonuna kadar katilin kim olacağına karar verememiş ama sona yaklaştıkça birini seçmiş. Tabi yine de harika bir polisiye romanıydı bunu kimse inkar edemez. Kitabın son uyarlaması 2015 yılında tabi ki BBC'den gelmiş. Bu uyarlama üç bölümlük bir mini dizi. Aşağıya da fragmanını bırakıyor iyi okumalar diliyorum.

On Küçük Zenci şiiri;

   Eveeet, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. It's good to be back! Bugün bir dizi yorumu ve tanıtımı girmek için sonunda bloga giriş yapabildim. Geçen haftalarda bitirdiğim Killing Eve burada yer almasını istediğim sevdiğim yapımlardan biri oldu. Dizi, Luke Jennings'in Codename Villanelle adlı roman serisinden uyarlama. Geçen sene ilk sezonu yayınlandığında herkesin değil ama belirli bir grup insanın dilindeydi. İsmi cool, başroller kadın, fazla kişi de bilmiyo izlerim ben bunu diye düşünmüştüm ama araya başka diziler ve benim için dönüm noktası olan The Office girdi. Sonuç olarak ikinci sezonun da yayınlandığı mayıs ayında diziye yetiştim ve bitirdim. Her sezonda 8 bölüm olması da işleri hızlandırdı tabi. Benim için heyecanlı başlayıp biraz sönük biten bir yolculuk oldu. Şimdi biraz da derinlemesine bakalım.

  Dizimiz, İngiliz gizli servisi MI5 için çalışan Eve Polastri(Sandra Oh) ve Avrupa'da peşi sıra işlediği cinayetlerle polisin dikkatini çeken rus kiralık katil Villanelle'i(Jodie Comer) konu alıyor. Eve masa başı çalışsa da katiller, özellikle de kadın psikopat katiller onu çok heyecanlandırıyor ve yine MI5'ın önemli isimlerinden Carolyn'in (Fiona Shaw/ kendisi Harry'nin uyuz teyzesi Petunia'ydı.) kurduğu gizli bir örgütle Villanelle'in peşine düşüyor. Villanelle aslında çok da sırra kadem basan birisi değil. Canı istediğinde ortaya çıkıp şov yapmaya bayılıyor. Gizli gizli Eve'in evine giriyor ve Eve'le aralarında zamanla bir bağ oluşuyor. Aslında arka planda kendilerine 12 diyen korkutucu bir Rus örgütü var. Dünyada kaos yaratmak için kiralık katiller yardımıyla önemli isimleri öldürtüyorlar. İşin garip kısmı, İngiliz servisinden Carolyn'in de bu Ruslarla bir bağı var.
   Dizide beni bir noktada kaybeden şey, Villanelle'in polisle birlikte çalışmaya başlaması. Bu kadar zeki, psikopat, kılıktan kılığa girebilen birinin sırf Eve'e olan zaafından dolayı polise çalışması beni bir tık soğuttu. Zaaf demişken baya baya aşık oluyor Eve'e. Eve de ona karşı boş değil ama sınırını zorladığı zaman da Villanelle'i silip atabiliyor. Bunun sonuçlarını da 2. sezonun finalinde izledik zaten. Ama bu tip, bana göre "hata"lara rağmen, gayet izlenebilir bir dizi. Bunun en büyük sebebi de oyunculuklar. Özellikle de Jodie Comer'ın oyunculuğu. Bir diziyi izlerken eş zamanlı olarak yorumlara da bakmayı seviyorum ve Jodie Comer diziyi izleyen herkesi bir psikopata aşık etti. Ahlaken böyle birini desteklemek yanlış olsa da, Jodie Comer üstün yeteneğiyle bunu başardı, kendisini ben de çok beğeniyorum. Kendisi Villanelle rolünde birçok dil konuşuyor ve aksanlar konusunda da muazzam.

 KILLING EVE'DE MODA

   Karakterimiz giydiği muhteşem kıyafetlerle de dikkat çekiyor. Villanelle, işlediği cinayetlerden aldığı paranın çoğunu tasarım kıyafetlere harcıyor. Lükse bayılıyor. Hatta bir bölümde onun Almanya'da işlediği cinayeti araştırmaya gelen Eve'in bavulunu çalıp içini kendi beğendiği ve ona hediye etmek istediği kıyafetler, aksesuarlar ve parfümle dolduruyor. Böyle de düşünceli bir psikopat.

   Çekici, gerilim dizilerine yeni bir soluk getiren bir yapım Killing Eve. Baskın kadın karakterler de daha ilgi çekici yapıyor onu. Şimdi kendisi gibi güzel olan soundtrack listesini paylaşıyor ve herkese güzel günler diliyorum.

  Öncelikle aylar süren yokluğum nedeniyle, eğer umursayanlar varsa, üzgünlüğümü belirtmek isterim. Çalışma hayatı beni buradan epey uzak tutuyor. Çalışma hayatı gerçekten bana göre değil. Bundan daha sonra (6 ay sonra) detaylı olarak bahsedeceğim. Çünkü içimi dökmem gereken düşüncelerim var. Neyse, şimdi dünyada en sevdiğim coğrafyalardan biri olan Büyük Britanya'nın bağrından kopan muhteşem edebiyat eserlerinden ve onların Sinema/Tv uyarlamalarından bahsedeceğim. Bunlar daha çok klasik eserler olacak ama arada birkaç çağdaş roman da bulunabilir. İyi okumalar...

PRIDE AND PREJUDICE / GURUR VE ÖNYARGI 

 SENSE AND SENSIBILITY / AKIL ve TUTKU

PERSUASION / İKNA 

EMMA

WUTHERING HEIGHTS / UĞULTULU TEPELER

LITTLE WOMEN / KÜÇÜK KADINLAR

FAR FROM THE MADDING CROWD / ÇILGIN KALABALIKTAN UZAKTA

THE OTHER BOLEYN GIRL / BOLEYN KIZI

OUTLANDER / YABANCI

A TALE OF TWO CITIES / İKİ ŞEHRİN HİKAYESİ